جدول جو
جدول جو

معنی علی تونسی - جستجوی لغت در جدول جو

علی تونسی
(عَ یِ نِ)
ابن زیاد تونسی، مکنّی به ابوالحسن. وی فقیه بود و موطا را نزد مالک بن انس خواند و قریب پنج سال پس از مالک زیست. و در حدود سال 184 هجری قمری درگذشت. (از معجم المؤلفین بنقل از طبقات الفقهاء شیرازی. ص 129)
علی صادق بای تونسی. او راست: مناهج التعریف باصول التکلیف، که درسال 1302 هجری قمری از تألیف آن فراغت یافت. (از معجم المؤلفین بنقل از ایضاح المکنون بغدادی ج 2 ص 563)
ادیب و از امرای تونس بود که در سال 1169 هجری قمری درگذشت. او راست: شرح التسهیل. (از معجم المؤلفین بنقل از هدیهالعارفین ج 1 ص 767)
لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

علی تنوخی
(عَ یِ تَ)
ابن محسن بن علی بن محمد بن ابی الفهم تنوخی، مکنّی به ابوالقاسم. رجوع به ابوالقاسم (علی بن محسن...) و علی (ابن محسن بن...) شود
ابن محمد بن داود بن ابراهیم تنوخی، مکنّی به ابوالقاسم. رجوع به علی (ابن محمدبن...) و ابوالقاسم تنوخی شود
لغت نامه دهخدا
علی تنوخی
(عَ)
ابن محمد بن داوودبن ابراهیم تنوخی، مکنّی به ابوالقاسم. فقیه و اصولی ومحدث و نحوی و منطقی و متکلم و منجم و ادیب و شاعر است که در ذی حجۀ سال 278 هجری قمری در انطاکیه متولد شد و در ربیع الاول سال 342 هجری قمری در بصره درگذشت. او راست: 1- دیوان شعر. 2- الفرج بعدالشده. 3- کتابی در علم عروض. 4- کتابی در علم قافیه. 5- کتابی در فقه و حدیث. رجوع به ابوالقاسم تنوخی و نیز به مآخد ذیل شود: معجم المؤلفین ج 7 ص 196. سیرالنبلاء ذهبی ج 10 ص 124. الوافی صفدی ج 12 ص 156. معجم الادباء یاقوت ج 14 ص 162. تاریخ بغداد خطیب بغدادی ج 12 ص 77. النجوم الزاهرۀ ابن تغری بردی ج 3 ص 310. لسان المیزان ابن حجر ج 4 ص 256. بغیهالوعاه سیوطی ص 347. شذرات الذهب ابن عماد ج 2 ص 362. تاج التراجم ابن قطلوبغا ص 33. مرآه الجنان یافعی ج 2 ص 334. کشف الظنون حاجی خلیفه ص 781. روضات الجنات خوانساری ص 477. الجواهرالمضیۀ قرشی ج 1 ص 372
لغت نامه دهخدا
عمر تونسی
(نِ / نُ)
عمر بن عبدالرحمن بن ابی القاسم بن محمد بن زکریا. او راست: اخلاص النصایح فی تخطیطالصفائح..... که در شعبان 851 هجری قمری این کتاب را بپایان رسانید. (از اسماءالمؤلفین ج 1 ستون 793)
لغت نامه دهخدا
علی ونیسی
(عَ یِ ؟)
مکنی به ابوالحسن (1130- 1222 هجری قمری). او راست: 1- حاشیه بر شرح سید بر المواقف العضدیه. 2- حاشیه بر القطب. 3- شرح بخاری، در دوازده جلد. (از معجم المؤلفین)
لغت نامه دهخدا
علی قونوی
(عَ یِ نَ)
ابن اسماعیل بن یوسف قونوی تبریزی شافعی. ملقب به علاءالدین و مکنی به ابوالحسن. وی فقیه و متکلم و اصولی و ادیب و صوفی بود. در سال 668 هجری قمری در قونیه متولد شد. سپس به قاهره و از آنجا به دمشق رفت. و امر قضا را در شام عهده دار شد. و در ذی القعده یا شوال سال 729 هجری قمری در دمشق درگذشت. او راست. 1- التعرف لمذهب التصوف للکلابادی. 2- الشافی فی الاصول. 3- شرح الحاوی الصغیرفی فروع الفقه الشافعی. 4- مختصر منهاج الدین للحلیمی فی شعب الایمان. 5- مصنف فی حیاه الانبیاء. و نیز اورا اشعاری است. (از معجم المؤلفین). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است: کشف الظنون ج 1 ص 411 و 420 و... هدیه العارفین ج 1 ص 717. الدررالکامنه ص 24. طبقات الشافعیۀ سبکی ص 144. تاریخ ابن وردی ج 2 ص 291. البدایۀ ابن کثیر ج 14 ص 147
ابن صدری قونوی. ملقب به بدرالدین. صوفی بود و در سال 1216 هجری قمری درگذشت. او راست: کشف الاسرار فی شرح الطریقه المحمدیه، در وعظ و ارشاد. (از معجم المؤلفین)
لغت نامه دهخدا
علی بلنسی
(عَ یِ بَ لَ)
ابن ابراهیم بن محمد بن عیسی بن سعدالخیر انصاری بلنسی، مکنّی به ابوالحسن. وی عالم در زبان و ادبیات عرب، و نویسنده و شاعر و خوش نویس بود. و در سال 570 یا 571 هجری قمری در اشبیلیه درگذشت. او راست: 1- جذوهالبیان و فریدهالعقیان. 2- الحلل، که شرح الجمل زجاجی در نحو است. 3- کتاب الفرط علی الکامل. و نیز اشعاری از او باقی مانده است. (از معجم المؤلفین بنقل از التکملۀ ابن ابار ص 671. فوات الوفیات ج 2 ص 38. کشف الظنون ص 581 و 603). و نیز رجوع به ابوالحسن انصاری شود
ابن عطیه بن مطرف بن سلمۀ لخمی بلنسی، مشهور به ابن زقاق و مکنّی به ابوالحسن. رجوع به علی لخمی و نیز به ابن زقاق شود
لغت نامه دهخدا
علی طوسی
(عَیِ)
ابن عبدالله بن سنان طوسی تیمی. مکنی به ابوالحسن. از بزرگان علمای کوفه. رجوع به طوسی (ابوالحسن علی...) و معجم الادباء چ مارگلیوث ج 5 ص 229 شود
لغت نامه دهخدا
علی طوسی
(عَ یِ)
ابن محمد بن رضا بن محمد بن حمزۀ حسینی موسوی طوسی. مکنی به ابوالحسن و مشهور به ابن دفترخوان. ادیب و شاعر بود و در چهارم صفر سال 589 هجری قمری در حماه متولد شد و سپس به اربل در بغداد سفر کرد و در چهارم ربیعالاّخر سال 655 هجری قمری درگذشت. او راست: 1- الطلایع. 2- کتاب شاهنار، که سوءالات و جوابهایی است به نظم بین دو حکم الهی و طبیعی. 3- مبارز الاقران فی تخمیس المعلقات، در مدح اهل بیت. 4- المجلی. 5- ناصرالحق. (از معجم المؤلفین از الوافی صفدی ج 12 ص 165 والنجوم الزاهرۀ ابن تغری بردی ج 7 ص 57 و اعیان الشیعۀ عاملی ج 42 ص 26)
ابن اسحاق طوسی. وی پدر خواجه نظام الملک و از عمال دیوان سلجوقیان بود و به سخاوت و کرم و مروت شهرت داشت. اما صاحب جامعالتواریخ جلالی گوید که پدر خواجه نظام الملک ’محمد’ نام داشت. (از حبیب السیرچ خیام ج 2 ص 494) (دستورالوزراء خوندمیر ص 150)
لغت نامه دهخدا
علی شونی
(عَ یِ)
ابن عبدالله شونی احمدی مصری شافعی. از مشایخ شعرانی در قرن دهم هجری قمری بود و در سال 944 ه. ق. درگذشت. او راست: مصباح الظلام بالصلاه و السلام علی خیرالانام. (از معجم المؤلفین از هدیه العارفین بغدادی ج 1 ص 744 و ایضاح المکنون بغدادی ج 2 ص 492)
لغت نامه دهخدا
علی سوسی
(عَ یِ)
ابن محمد (فتحا) سوسی سملالی. مکنی به ابوالحسن. متوفی درسال 1328 هجری قمری او راست: طوالع الحسن و اتباع السنن بظهور رایه سیدنا و امیرنا مولانا الحسن. (از معجم المؤلفین از دلیل مؤرخ المغرب ابن سوده ص 182)
مکنی به ابوالحسن. مورخ بود و در سال 1364 هجری قمری درگذشت. او راست: أخبار الحاج حسن الاضرانی. (از معجم المؤلفین از دلیل مورخ المغرب ابن سوده ص 210)
لغت نامه دهخدا
علی عنسی
(ع یِ عَ)
ابن محمد بن احمد عنسی صنعانی. ادیب و شاعر بود و در صنعاء متولد شد و در جمادی الاولی یا جمادی الاّخرۀ سال 1139 هجری قمری در حیمه درگذشت. او راست: 1- الروض الاقحوانی فی الشعیر الزهوانی. 2- عنوان الشرف. 3- کأس المحتسی من شعرالعنسی، که دیوان شعر اوست. (از معجم المؤلفین از فهرس مخطوطات الظاهریه و البدرالطالع شوکانی ج 1 ص 475 و هدیه العارفین بغدادی ج 1 ص 766)
ابن یحیی. ملقب به شمس الدین. شاعریمانی. وی از بنی عنس و از مذحج بود و مورد خشم الملک المظفر رسولی واقع گشت و او را زندانی کرد و در سال 681 هجری قمری در زندان درگذشت. (از الاعلام زرکلی از العقوداللؤلؤیه ج 1)
لغت نامه دهخدا
علی عنسی
(عَ یِعَ)
ابن موسی بن عبدالملک بن سعید عنسی اندلسی غرناطی مغربی. مکنی به ابوالحسن و مشهور به ابن سعید. رجوع به ابن سعید و علی (ابن موسی ابن...) شود
لغت نامه دهخدا
علی اوسی
(عَ یِ اَ)
ابن زید بن محمد بن حسین بن سلیمان بن ایوب انصاری اوسی خزیمی بیهقی شافعی، مکنّی به ابوالحسن. رجوع به علی بیهقی و ظهیرالدین (ابوالحسن علی بن...) شود
لغت نامه دهخدا
علی تونسی مدنی
(عَ یِ نِ)
ابن محمد بن ابی القاسم بن محمد بن فرحون تونسی الاصل مدنی المولد و المنشاء، مالکی، مکنّی به ابوالحسن و مشهور به ابن فرحون. وی فقیه و محدث و واعظ و عالم فرایض و نحوی و ادیب و شاعر بود و در بیستم ربیع الاول سال 698 هجری قمری متولد شد. پس از آموختن فقه و حدیث به دمشق و قاهره سفر کرد و در بیست و سوم جمادی الاخر سال 746 هجری قمری درگذشت. او راست: 1- دیوان شعر. 2- الزاهر فی المواعظ و الحکایات و الاحادیث و الذخایر. 3- نزههالنظر و نخبهالفکر فی شرح لامیهالعجم. (از معجم المؤلفین بنقل از الدررالکامنۀ ابن حجر ج 3 ص 115. الدیباج ابن فرحون ص 214. کشف الظنون حاجی خلیفه ص 767 و 948. ایضاح المکنون بغدادی ج 2 ص 269)
لغت نامه دهخدا
علی تونسی مالکی
(عَ یِ نِ)
ابن عبدالله تونسی مالکی. ساکن مصر. ملقّب به علاءالدین و مکنّی به ابوالحسن. عالم و ادیب متوفی در سال 1190 هجری قمری وی مدتی متولی مشیخۀ رواق المغاربه در جامع ازهر بوده است. او را شرحی بر رسالۀ راعب پاشای وزیر در عروض است. و نیز تحریرات بسیاری دارد. (از معجم المؤلفین بنقل از هدیهالعارفین ج 1 ص 769. سلک الدرر ج 3 ص 259)
لغت نامه دهخدا